ако пишувам шо чуствувам сега се чуствувам посрано веке подолго време ко чоек немам заспано
зивеам механички секој ден исти круг зеам таблети и алкохол за да мозам го смирам немирниов дух
седам сам покрај море и гледам во бесконечноста пијам дури не припадна и славам за вечноста
на ебаниов живот кој го зивеам ко клосар кога сум под доза брат размислувам како да ограбам постар
цел зивот бев постен но заебав на крајот но кој ги ебе нека патаат мене и онака не ми е местото во рајот
секогас во срцето Прилеп градот од кој доагам и пелагонија областа во која како Тат ебено пропагам
себеси се наогам само на дното на чашата си ја постувам брат класата клосар номеро уно
а ти сакаш да си како мене да ти се мочам во умот зграбија приликата која ти се пружа јас го
направив спротивното и затоа останав ко дух со празна дуса веке никој не ме слуша
иако носам порака а на крајот сите брат испустаме дуса и зад нас останува само тазна поворка ...
вака одприлика то е то инаку не е снимене си викам деке че го биди
