тишина
Болката е нашиот најдобар пријател
На душевниот немир чест влијател
Тишината тогаш ни е света
Се слушна и кога среќата одлета
Зборот злобен тежи
На срцето како камен лежи
Другите на нив додаваат сол
Ја зголемуваат твојата бол
Исто како кога огинот ке се претвори во јак пламен
Па зарем може нешто на зборот да му е рамен
Секој гревот го повторува
За прошка замолува
И повторно пак се изгорува
На голи вени пресечени
рани живи неизлечени
триста тајни неизречени
на сите животите им се загорчени
иднините ни се проколнати
срцата откорнати
само врисоци одекнуваат
мртвите души не проколнуваат
душата со гневот ја исполнуваат
на срцето тежина
не постои ништо да внесе барем малку свежина
II дел
Се враќаат ѕверови
не носат во погрешни смерови
Не полнат со гревови
Животот како слика насликана
Во сурова реалност пресликана
Луѓето се борат за нивото
Сега го знаеш скотот
И ти си дел од нив
Осуден на осаменост иако за ништо не си крив
Солзи поради поминати многу срања
Сега се суви очите па зошто молчите
Поради вашата болка гледате и на другите животот да му го загорчите
Ко лисја на дрвјата што венеат
Ѕверови што те демнеат
Твојата душа скапува
Талентот ти го осакатува
Среќата во непознат свет патува
Од луѓе кои не очекуваш ке ти забијат нож во грб
Сега не си веќе цврст
Осудени на пропаст
не го признаваат својот пораз
надежта како солза од очи ми истекува
среќата пак назад се повлекува
комментс плс
